Hier had ik de kans om te praten met mensen die echt weten wat autisme is
Ik heb me heel goed gevoeld bij de gesprekken die ik had met de maatschappelijk medewerker, met de psychiater, en met de psychologisch medewerker. Voor mij is het helemaal niet evident om me te 'openen' voor mensen. Dit heb ik mede onder jullie impuls nu wel gedaan en ik heb toch wel de louterende kracht van deze gesprekken gevoeld.
Een groot pluspunt was echter wel, en dit is belangrijk voor de mensen die nog twijfelen om een onderzoek te laten doen: hier had ik de kans om te praten met mensen die echt wel weten wat autisme is, die uit hun beroepservaringen al weten hoe een autist kan reageren, hoe met een autist om te gaan. Ik had, in tegenstelling tot het praten met 'normale' mensen nu eens niet het gevoel dat ik iemand moest overtuigen. Ik kon de dingen gewoon vertellen zoals ik ze zie en voel. Zonder dat ik het gevoel had me te moeten verdedigen, want dat is iets wat ik, in het dagelijks leven wel ondervind: aangezien ik een andere manier van denken heb, dat ik dingen anders zie en beleef word ik aanzien als een 'rare', als een 'zonderling', als een 'speciale', ... Terwijl ik dat in deze diagnosegesprekken nu eens niet ondervond. Heel aangenaam vond ik dat.
Een klein detail misschien, maar ik vond het frappant en een voorbeeld van professionaliteit en 'meedenken' met de autist: toen ik bij een afspraak bij voorhand al vertelde dat ik, door rekening te houden met het verkeer, misschien wel een beetje later zou komen, werd mij spontaan gezegd dat we ineens de afspraak een kwartier later konden zetten, dan moest ik mij niet haasten of stresseren. Ik vond dat, echt waar, heel erg 'lief' professioneel.
Het grote voordeel van de diagnose is achteraf dit: ik ben mij (ondanks het feit dat het vermoeden er al jaren was) nu toch echt wel bewust van Asperger. Ik ben Asperger en ik kan daar niets aan doen. Deze gedachte helpt mij ook wel om het allemaal wat meer te laten waaien. Het 'krampachtig' willen mee-functioneren in de maatschappij van de normale mensen hoeft niet echt meer voor mij. Uiteraard erop lettende dat ik geen mensen kwets of te kort doe, kan ik mij nu veel beter gedragen als de autist die ik ben. Zo doe ik bijvoorbeeld op het werk veel minder mee met de gesprekken van alledag. Dat was iets waar ik mij vroeger al niet goed bij voelde, maar waarvan ik nu zonder problemen kan afstand nemen. Ik heb daar geen zin in, en ik kan het ook niet, die loze, nietszeggende praatjes. Ik besef nu wel dat dat is wat mensen 'bindt', maar ik besef ook dat dat nu juist is wat ik niet wil (en kan), dat 'gebonden' zijn. En dat is iets wat mij een soort vrijheid geeft die ik nog nooit ervaren heb en wat echt wel deugd doet.
Eigenlijk gaat alles best wel goed. Ik ben rustig, het leven kabbelt voorbij. De medicatie doet blijkbaar wat het moet doen. Ik heb een beetje de indruk dat ik iets 'vlakker' ben. Op zich, aspergergewijs, zou ik hier dan moeten opmerken dat ik dat eigenlijk niet graag heb, omdat die 'vlakheid' maakt dat ik niet 100% mezelf ben. Maar aan de andere kant ben ik echt wel heel blij met deze rust die ik beleef. Ik merk dat ik mij heel wat minder druk maak om dingen (die uiteindelijk achteraf ook wel altijd als niet ter zake doende kunnen worden beschouwd maar waarin ik me vroeger wel heel druk kon maken, of waarvoor ik dagen, weken tijd nodig had om die te 'plaatsen'). Haha, spontaan denk ik hier aan de uitdrukking: 'less is more'.
Weet U dat er avonden zijn dat, wanneer ik in bed lig, dat ik dan opeens ontdek dat ik niets heb om over te sikkeneren, of om over na te denken, of om te overdenken... De eerste keer dat ik dat besefte was dat een heel eigenaardig gevoel ... Ondertussen is dat voor mij een prettige rustgevende gedachte. Glimlachen en ogen dichtdoen en slapen.
Slapen is geen probleem, want ik ben 's avonds wel nog altijd erg moe (eigenlijk ben ik praktisch mijn hele leven wel al moe). Misschien is het voor een deel ook de medicatie, maar ik weet ondertussen ook dat het moe zijn een deel is van Asperger, het constant verwerken van de gebeurtenissen van de dag eist blijkbaar veel meer zijn tol dan ik vroeger besefte.
